ԵՎ  ՈՒՐԻՇ  ՈՉԻՆՉ

Պոեզիա > ԳԻՇԵՐԱՀԱՎԱՍԱՐ

Ես ասում եմ` չկա սեր ձեր սրտերի մեջ

Հեռուներից եկած մի մարդ, քայլիր, ահա,

այս բազմահարկ շենքերի արանքով, ապրիր այս

միակ կյանքը, որի նպատակն այսօր միայն

մեռնողներին է հայտնի: Տես դժոխքը երկրի վրա,

հիացիր ծծմբով լցված թուջե կարասների

ամրությամբ: Մատներդ տար մանրաքանդակների

վրայով և իմացիր, որ հին վարպետներն այստեղ

միշտ էլ ցանկալի հյուրեր են եղել, դեռ ավելին,

նրանք, շատ հաճախ, իրենց իսկ սարքած

կարասների մշտական բնակիչներն են հանդիսացել:

Փոքրիկ հարցազրույցներ անցկացրու մեղապարտների

հետ, կտեսնես, բառերն ինչպես են մեղրի նման

ծորում նրանց ճաքճքած շրթունքներից, և ժպիտը,

որ չի քայքայվում նույնիսկ ծծմբի մեջ, ժպիտը,

որը բավականին մեղմացնում է մարմնի տառապող

այն կեսը, որը խրված է ցավերի ու կսկիծների ծանր

հեղուկի մեջ: Ահա, հեռուներից եկած մի մարդ, որը

կանգնած է ավերակների մեջ և լռում է` կոտրված

ժպիտը դեմքին, ու թեև նրա ծնկները դողում են

ցավից, սակայն կարողանում է բարձրացնել երկու

ձեռքը, հասկացնելով, որ եկեք,

եկեք բազմահարկ քարանձավներից, մոտեցեք ինձ,

շոշափեցեք իմ մարմինը, տեսեք ձեր աչքերով,

թե ինչպես է հոգին անջատվում մսից, և տեսեք

ձեր աչքերով, ինչպես է ափիս մեջ ճաքճքվում

սիրտը, որից հեռանում է սերը,

և ինչպես է փոշի դառնալով ծորում մատներիս

արանքով, և տեսեք, ես էլ արդեն ընդամենը հող եմ,

հողի մի փոքրիկ բլուր:

 

Եվ ուրիշ ոչինչ:

[sharify]