…Եվ Տերը ծաղկեպսակը գլխին հանդիսավորությամբ
մտավ Երուսաղեմ` ավանակի վրա նստած
(ի դեպ, միգուցե դա էր պատճառը, որ տրանսպորտի
այդ տեսակը եկեղեցիների և քահանաների
հետ միասին դաժանորեն վերացվեց աթեիստական
ԽՍՀՄ-ում, և հիմա անկախացած Հայաստանում
հուսահատ ճիգեր են անում վերակենդանացնելու այն,
հաշվի առնելով բենզինի շեշտակի թանկացումները):
…Եվ Տերը ծաղկեպսակը գլխին անցնում էր,
համընդհանուր ցնծության, բողբոջած ուռենու
ճյուղերի և մարդկանց դեմքերին ծաղկած
ժպիտների միջով` ավանակի վրա նստած,
որի հետագա անբարենպաստ ճակատագրի
մասին մենք արդեն նշեցինք վերևում… Եվ հանկարծ
համընդհանուր ցնծության վրա սառը ջուր
լցրեց երեխայի լացի ձայնը` բարձրաձայն ու
աղեկտուր…
– Ինչո՞ւ ես լալիս,- նեղված հարցրեցին փոքրիկ
տղային, որը փողոցի անկյունում լալիս էր
ձայնը գլուխը գցած.
– Չգիտեմ,- ասաց երեխան և շարունակեց
հեկեկալ կոկորդի ամբողջ զորությամբ:
– Ինչո՞ւ է երեխան լալիս,- նեղված հարցրեցին Տիրոջը:
– Կա մի բան, որը ես չգիտեմ,- ասաց Տերը, որը գիտեր
ամեն ինչ,- և դա հենց այն է, ինչը հարցնում եք… Չգիտեմ:-
Կրկնեց, շարունակելով ժպտալ, իսկ հուզմունքից
դողացող ձեռքը աննկատ շոյում էր գլուխը
խոնարհ ավանակի, որի հետագա անբարենպաստ
ճակատագրի մասին մենք արդեն նշեցինք
վերևում…
