ԾԱՌԵՐԸ…

Պոեզիա > ԵՐԲԵՔ ՉՄԵՌՆԵՍ - ԱՀԱ ԹԵ ԻՆՉ ԿԱՍԵՄ ՔԵԶ

Ծառերը`

ոտից-գլուխ ճերմակ վիրակապերի մեջ,

իսկ օդը սառն է, ինչպես

հայացքը հյուրանոցի տնօրենի,

որն օրորում է գլուխը և մի բառ է

ասում` չկա: Եվ նորից ձյուն է գալիս

ծառերի վրա և ձյունը քիչ-քիչ ծածկում է

նաև քեզ, որ ճամպրուկը ձեռքիդ մոլորված

կանգնել ես օտար քաղաքի անծանոթ

փողոցներից մեկի մեջտեղում

և մտածում ես –

կա՞ առավել դժբախտ մարդ,

քան նա, ով ձյան տակ,

ճամպրուկը ձեռքին մոլորված կանգնել է

օտար քաղաքի փողոցի մեջտեղում…

Եվ հետո օրորում ես գլուխդ

և մի բառ ես ասում` չկա:

[sharify]