ՁՄԵՌ

Պոեզիա > ԱՆՁՐԵՎ ՄԻ ՏԽՈՒՐ ԱՌԻԹՈՎ

Շփոթված նայում էր պատուհանից դուրս:

Ահա և քեզ մի կյանք,

որից ոչ ոք չի ուզում հեռանալ՝

ծերունին, որը պատշգամբում նստած

ճանճերն է հաշվում,

նրա հորեղբայրը,

որին մի կերպ թաղեցին մի շաբաթ առաջ,

մորաքրոջ տղան,

որն արդեն վաղուց նամակներ չի գրում,

ըստ երևույթին նա էլ հիմա

ինչ-որ մի պատշգամբում նստած

նայում է դուրս ու զարմանում,

թե այս ինքան սպիտակ ճանճեր կան օդի մեջ

և հաշվում ու հաշվում է

ձյան փաթիլները…

Վաղուց թակում էր մեկը իմ դուռը:

Բացում եմ զգույշ

և հեռանում եմ առանց նայելու:

[sharify]