ՄԱՐԴԱՀԱՄԱՐ

Պոեզիա > ԳԻՇԵՐԱՀԱՎԱՍԱՐ

Անաղմուկ շարվենք պատերի տակ, ինչպես

գնդակահարության պահին` վաղ առավոտյան,

քնաթաթախ, շլմորած, աչքերը տրորելով:

Խուզած գլուխներով ձմերուկներ` բանտարկյալի

շերտավոր հագուստներով: Իսկ թփերի մեջ, դեսուդեն

աղոտ պլպլում են դեղին հետույքները դդումների:

Ընդհատված է քամու աշխատանքը` կվերսկսի փչել,

տերևների խստագույնս հաշվարկից հետո միայն:

Հաշվե՞լ, թե՞ չհաշվել չվող թռչունները:

Հաշվե՞լ, թե՞ չհաշվել դասականներին, նրանց,

ում արձանները կանգնած են նշված տեղերում –

չէ՞ որ նրանք անմահ են, այսինքն ապրում են մեզ հետ,

շատ հաճախ` մեզանից ավելի երկար…

Հաշվե՞լ, թե՞ չհաշվել Շառլ Ազնավուրին, որի երգերը

միշտ մեզ հետ են, և ընդհանրապես, ինչպե՞ս վարվել

հանրապետության պատվավոր քաղաքացիների հետ`

հաշվե՞լ, թե՞ չհաշվել… Եվս մի ծանր խնդիր`

հաշվե՞լ, թե՞ չհաշվել Հունանյան եղբայրներին և

հանցախմբի մյուս անդամներին, թողնե՞լ նրանց

մարդկանց ցուցակի մեջ, թե՞ պետք է սպասել` ինչ

կորոշի դատարանը: Եվ ընդհանրապես, ինչպե՞ս

վարվել մուրացկանների, անտերունչների հետ, նոր

թվե՞ր հորինել, թե՞ հաշվել նույն թվերով, ինչ նախարարներին, պատգամավորներին ու մեծահարուստներին են հաշվում…

Մտածելու խնդիր է` չէ՞ որ մի նախարարն ավելի է ուտում,

քան մեր երկրի բոլոր մուրացկանները միասին վերցրած…

Հաշվե՞լ, թե՞ չհաշվել ինքնասպաններին, նրանց, ովքեր

իրենց հերթին են սպասում` անաղմուկ շարված

նորակառույց կամրջի բազրիքի երկայնքով:

Թե հաշվելու եք, ուրեմն, շտապեք հաշվել նաև նրան, ով

արդեն նետվել ու սուրում է ներքև, և դեռ

չի պայթել սիրտը օդի մեջ,

և դեռ` չի բախվել մայր հող ու քարին…

[sharify]