Կան շենքեր, օդակայանն էլ մեկն է դրանցից,

միգուցե հենց առաջինը,ուր մտնելուն պես

բոլորի դեմքերը միանգամից փոխվում են,

և նրանց, ովքեր մեկնելու են որոշակի ժամի,

և նրանց, ովքեր ճանապարհում են

                                     անորոշ ժամանակով,

և նրանց ովքեր գալիս են դիմավորելու,

սովորաբար երկար ժամեր առաջ:

Նրանք անմիջապես մոռանում են,

                                 թե դրսում ինչ եղանակ է,

աշո՞ւն է, թե ընդհակառակը…

Անձրև՞ է գալիս, միգուցե ձյուն կամ կարկուտ,

թեև ամենակարևորն այն է, որ նրանց բոլորի

                  դեմքերը միանգամից փոխվում են`

այտերը եռում են,

իսկ աչքերը` տառապում այդ եռացող կաթսայի մեջ…

Ահա թե ինչու գնալով շատանում են նրանք,

ովքեր այլևս չեն դիմանում այդ տառապանքին

և տանն են հրաժեշտ տալիս հարազատներին

ու մտերիմներին, և միայնակ

թափառում են սպասասրահի լայնք ու երկայնքով`

չարությամբ նայելով նրանց ովքեր խմբերով են`

նա, ում ճանապարհում են, սովորաբար խմբի

կենտրոնում է,

ինչպես շուրջակալ արված որս, որը հուսահատ ու

թափառող հայացքով

ճեղք է որոնում փախչելու համար, և եթե

հաջողվում է նույնիսկ,

ապա կարճ ժամանակ անց օղակը դարձյալ

սեղմվում է նրա շուրջ,

և արդեն որերոդ անգամ կրկնվում է

նույն հարցը` բան չե՞ս մոռացել… Եվ բոլորը միանգամից

նետվում են ճամպրուկների և պայուսակների վրա

և ապա

մեկնողի գրպաններն են քրքրում` հո բան չի՞ մոռացել…

Այս շենքը մտնելուն պես բոլորը միանգամից մոռանում են,

որ բան չեն մոռացել, և հրաժեշտ են տալիս

ինչպես վերջին անգամ, թեկուզ ճանապարհելիս լինեն

ընդամենը երկու կամ երեք շաբաթով,

և վերադառնում են տուն հաշտված, հանդարտված,

պարպված, խաղաղված –

ինչպես հուղարկավորությունից հետո…