ՏՈՆԱՎԱՃԱՌ

Պոեզիա > ԳԻՇԵՐԱՀԱՎԱՍԱՐ

Ձմեռն իր թատերաշրջանն ավարտում է չոր ու

արևոտ օրերով: Առնո՞ւմ ես, թե՞ ծախում – այս

հարցերն են թևածում փողոցներում, հրապարակ-

ներում, խաչմերուկներում ալեկոծվող մարդկանց

հոծ բազմության գլխավերևում: Մարդու Որդին

անցավ` կքված գերանակապ վիթխարի խաչի տակ:

Հրաշալի փայտ է,- գնահատեցին անմիջապես,-

առնո՞ւմ ես, թե՞ ծախում…

Փոխում եմ ձեր հոգու փրկության հետ,- եղավ

պատասխանը:- Ահա, մի ուղղափառ լեզվաբան-

գրաքննադատ` վարձով պաշտպանում է հին ու

նոր ուղղագրությունները – նայած ով կտա ավելի…

իսկ ընդհանրապես` երեսուն արծաթով` դրամի

կուրսով արտահայտված: Ինչ-որ մեկի ձեռքին

հանկարծ պլպլաց ճերմակ ձնծաղիկը` նորածին

տարվա կաթնատամի նման: Մոտերքում, երևի

մի երկու փողոց այն կողմ արդեն գարուն է և

փետրվարի կարճլիկ սանդուղքով շնչակտուր

մագլցում է մի ամբողջ ժողովուրդ` դեսուդեն

նետելով վերարկուները ծանրումեծ, մորթե

փափախներն ու բրդե ձեռնոցները տնայնագործ…

Իսկ մետրոյի հենց մուտքի առաջ, պատի տակ

կողք-կողքի շարված էր 12 ձկնորս`  երևի մեռած

ձկներ էին վաճառում, դեռևս կենդանի մարդկանց…

Առնո՞ւմ եք, թե՞ վաճառում,- հարցրեցի, իբր անտեղյակ:

Առնում ենք և վաճառում, – կենդանի ժպտաց

երևի ձկնորսը  դեռևս մեռած մարդկանց…

[sharify]