Այս ինչ սովորական են օրերը:
Բոլորովին էլ նորություն չէ ձյան գալը
առաջին սիրո հետ կապելը:
Թող հոգեբան մասնագետները որոշեն, թե ինչու են
մարդիկ հիշում իրար,
իսկ ինչու այդքանից հետո օրերը չեն դառնում
տոնական ու շքեղ:
(Ինչքան էի ուզում լինել երջանիկ):
Հանդարտ ու սառը քայլող ահա այս բոլոր մարդիկ
եթե բարեհաջող հասնեն տուն կամ մեկ ուրիշ տեղ,
բոլորն էլ գիտեն, թե սկզբում և թե վերջում,
որ չեղան այն, ինչ որ պիտի լինեին:
Այսպես՝ բայց ինչ կարիք կա դաժան լինել այսքան,
չէ՞ որ մենք բոլորս էլ ունենք մեր սեփական պատը,
որի առաջ կանգնելու ենք մի օր աչքներս լայն բացած
և սեղմելու ենք բռունցքներս ամուր, մինչև որ
մատներս ցավեն:
Իսկ դու գտիր ինձ տանջելու նորանոր մեթոդներ,
(բոլորովին էլ նորություն չէ՝ ես քեզ սիրում եմ հին
մեթոդով):
Եվ տխուր է, ինչ կա թաքցնելու, շատ է տխուր,
և հույս չկա փոփոխության, թեկուզ ձյունը դառնա
գույնզգույն,
թեկուզ
հանդարտ ու սառը քայլող ահա այս բոլոր մարդիկ
բարեհաջող հասնեն տուն կամ մեկ ուրիշ տեղ:
