Հաճելի քիչ բան կա հիշողությունների մեջ:
Նրանք սովորաբար տանջում են մարդուն:
Եվ իսկապես, անցյալի պատկերներից
առավել վառ ու կենդանի են մնում հենց նրանք,
որոնց մեջ դու հմտորեն սողում ես աղբ ու կեղտի մեջ
մի պատառ հացի համար…
…Եվ կյանքը, որ նման է վազքի
աստվածաշնչյան պատվիրանների հաղթահարումով,
և քո ամեն մի ցատկը հերթական
խոչընդոտ-պատվիրանի վրայով
պիտի նույն վազքով հետապնդի քեզ,
մինչև քո վերջին ցատկը
այն փոսի մեջ,
ուր ավարտվում է սովորաբար
քո տառապանքների ուղին,
և հիշողություններից բզկտված
հանդարտվելու ես վերջնականապես –
մի պատառ հացը ատամներիդ մեջ ամուր սեղմած:
