ՀՈՎՎԱՊԵՏՆ ՈՒ ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԸ

Պոեզիա > ԵՐԿՈՒ ՋՐՀԵՂԵՂԻ ԱՐԱՆՔՈՒՄ

ԼԵՖԻԿԻՆ

Ե՞րբ էին երկնքի դռները

բաց եղել այսպես լայնորեն:

Թավշյա սուգ է տարածված

հովիտներով ու լեռներով:

Երկնային ճանապարհը աղավնիներով

ու սոնետներով է հյուսված ծայրեծայր:

Գնում է ահա հովվապետը

ծերունական դողդոջ քայլերով:

Իսկ հետևից կաղին տալով շտապում է բանաստեղծը,

ստեպ-ստեպ բարձրացնելով

վիթխարի սև գլուխը`

տագնապով ու մտահոգ նայելով առաջ`

հանկարծ չփակվե՞ն դռները

և դրսում մնա սովորականի պես…

Անհավատալի բան.

առաջին անգամ հյուրընկալորեն բացված

լայն դռներ է տեսել իր առջև…

Եվ թեկուզ հենց միայն դրա համար

արժեր մեռնել այս կյանքում`

առաջին, և ի՞նչ իմանաս,

միգուցե վերջին անգամ:

[sharify]