ԻՆՉՔԱՆ ՀԵՌՈՒ ԵՍ, ԱՅ ՄԱՐԴ…

Poetry > NEVER DIE -THIS IS WHAT I HAVE TO SAY

Երեխան լալիս է,- ասում էր հայրս:

Եվ մայրս շտապ կանչում էր ինձ տուն,

որպեսզի հայրս համոզվեր, որ

ոչինչ չի պատահել որդուն: Իսկ

ընդհանրապես, նրա լսողությունը ծանրացել էր

պատերազմից հետո, գրեթե ոչինչ չէր լսում`

իմ լացից բացի: Եվ հաճախ կտրում էր հայացքը

լրագրից, լարված նայում էր լուսամուտից դուրս.

– Երեխան լալիս է,- ասում էր ու անհանգիստ

մի կերպ կանգնում էր ցավող ոտների վրա,

գնում-գալիս էր սենյակի անկյունից-անկյուն…

Եվ մայրս վազում էր փողոց, կտրում էր ինձ խաղից

ու բերում էր տուն, որպեսզի հայրս համոզվեր, որ

ոչինչ չի պատահել որդուն: Թեև, ինչպես

հետագայում խոստովանեց մայրս զարմանքով,

հայրս հաճախ ճիշտ էր դուրս գալիս և հարյուրից

իննսունինը դեպքում մայրս ինձ գտնում էր աղիողորմ

ողբալիս` ծնկներս արյունած կամ գնդակս կորցրած…

… Իսկ երբ հետո, տարիներ անց հայրս մահացավ

և նրա դագաղի կողքին լալիս էի բարձրաձայն, մայրս

մշուշված նայելով ցավերից հանդարտված հորս դեմքին,

դառը կշտամբանքով ու տարակուսած ասում էր.

– Այս ինչքաˉն հեռու ես հիմա դու, այ մարդ,

որ երեխան կողքիդ լալիս է աշխարհով մեկ,

իսկ դու չես լսում բոլորովին…

[sharify]