ՑԱՎ ԶԳՈ՞ՒՄ ԵՔ,- ՀԱՐՑՐԵՑ ԲԺԻՇԿԸ…

Poetry > NEVER DIE -THIS IS WHAT I HAVE TO SAY

Ցավ զգո՞ւմ եք,- հարցրեց բժիշկը, զարմանքով ուսումնասիրելով

ծաղիկը, որն աճել էր ուղիղ սրտիս մեջ – ճերմակ թերթիկներով

բարալիկ ծաղիկ էր, որը ես հանկարծ նկատեցի,

երբ  հայելու առաջ,

մինչև գոտկատեղս մերկ, առավոտյան

սափրվում էի` ածելին զգուշորեն սահեցնելով

այտիս վրայով: Կրծքիս սև մազերի միջից պարզ երևում էին

ծաղկի դալուկ թերթիկները, այնքան նուրբ,

որ վախեցա ձեռք տալ –

թերթիկները չպոկվեն հանկարծ…

Այս տարիքո՞ւմ և ձմռան այս ցրտի՞ն,- գլուխը տարուբերեց

մեկ ուրիշ բժիշկ, որին հրավիրել էին մի հեռավոր երկրից,

որտեղ, ասում են,դա սովորական երևույթ է

և փողոցներում կարելի է հանդիպել մարդկանց`

ամբողջովին ծաղիկների մեջ կորած…

Բայց դե, այդ երկրում հավերժական գարուն է,

տաք ու անձրևոտ են եղանակները,- նկատեց

բուսաբանը և խոշորացույցով ծաղիկը մանրակրկիտ

զննելուց հետո շարունակեց,- Սա քո վերջին ծաղիկն է,

որը չպետք է թողնես թառամի,

այլապես ինքդ էլ կթառամես նրա հետ, ուրեմն,

պիտի հեռու պահես չար աչքից ու չար փշից

և պիտի ջրես օրը երեք անգամ…

…Իսկ երբ նրանք բոլորը հեռացան ու ես նորից կանգնեցի

հայելու առաջ,

սափրվելս հասցնելու ավարտին, պարզորոշ լսեցի

թե ինչպես ծաղիկն ասաց.

-Ես կթառամեմ, եթե սերը չորանա սրտիդ մեջ,

և կմեռնեմ, լսո՞ւմ ես,- ձայնը բարձրացրեց ծաղիկը,-

եթե հանկարծ ուրիշ ծաղիկ բացվի այնտեղ.

և զգուշացնում եմ` դու էլ կմեռնես ինձ հետ,

և մեզ կթաղեն նույն շիրմաթմբի տակ –

ամբողջովին ծաղիկների մեջ կորած:

[sharify]