Եվ ինչ իմաստ ունի այսքան ջուր մի տեղ հավաքել

և այսքան ավազ,

հետո ձկներ բազմացնել

ծովահարսեր հորինել

և բազմաթիվ այլ հոգսեր:

Ծանր է,

ծանր է առնել քո սրտի վրա

անցած լավ ու վատ օրերիսիրելի տխրությունը…

Ես անշուշտ դեմ չեմ,

որ պետք է նստել ու նայել ծովին՝

հեռվից նավեր կանցնեն՝ կտեսնես,

ալիքներ կգան կխփվեն ափին՝ կհիանաս,

ես անշուշտ դեմ չեմ,

որ այս ամենը անհրաժեշտ է

պոետական արվեստը զարգացնելու համար:

Բայց ծանր է,

ծանր է, երբ տունդարձի ճանապարհին

դու նորից առնում ես քո սրտի վրա

անցած լավ ու վատ օրերի սիրելի տխրությունը:

Իսկ մոծակները ճանապարհին քեզ տանջում են

ինչպես որ հարկն է:

… Դու մի՞թե այս օրերի համար ոչինչ չունես պահած,

դու չէ՞ որ այս օրերին կապված ես անվերադարձ:

… Տագնապը թեթև խփեց քո ուսին,

դու շուռ եկար

ու այդպես մնացիր

քարացած

կանգնած…