Հերթեր վաղուց չկան այս քաղաքում, բացի

այն խանութներից ուր ճամպրուկներ են վաճառում:

Հարգի են մեծերն ու տարողունակները,

թեև միջիններն ու փոքրերն էլ չեն մնում

առանց գնորդների: Կան ճամպրուկներ նույնիսկ

նորածինների համար:

Սիրահարները ժամադրավայր են գնում

ճամպրուկներով, որոնց մեջ կա այն ամեն անհրաժեշտը,

ինչը պարտադիր է լուրն առնելուն պես անմիջապես

ճանապարհ ընկնելու համար: Շենքերն էլ են

այստեղ ճամպրուկատեսք – իրար կողքի

խառնիխուռն շարված,

ինչպես կայարանի սպասասրահում:

Խիստ մոդայիկ են համարվում

ճամպրուկաձև հետույքով կանայք,

և տղամարդիկ` ուսերից մինչև  հետույքը ներառյալ:

Հանգուցյալներին էլ են դնում դագաղաձև ճամպրուկների մեջ,

բարի ճանապարհ են մաղթում և խնամքով ու զգուշորեն

հողին են հանձնում ուղեբեռի պես, որոշ ժամանակ անց

անխաթար ետ ստանալու ակնկալիքով:

Իսկ երեկոյան նստում են պատուհանների մոտ, ինչպես

գնացքում կամ օդանավում, վարագույրի ճեղքից

երազկոտ հայացքով նայում են հեռու հեռվում

ուրվագծվող Մեծ ու Փոքր Ճամպրուկներին

և ցավից նվվում է նրանց հոգին,

վաղուց կորսված

այդ թանկագին ուղեբեռների համար…