ՎԵՐՋԱՊԵՍ ԻՆՉ-ՈՐ ԲԱՆ է ՊԱՏԱՀԵԼՈՒ

Պոեզիա > ԵՐԲԵՔ ՉՄԵՌՆԵՍ - ԱՀԱ ԹԵ ԻՆՉ ԿԱՍԵՄ ՔԵԶ

     Ի՞նչ իմաստ ունի ճշտել, թեև հնարավոր է, թե լուրն առաջինը

ով տարածեց. «Այսօր ինչ-որ բան է լինելու» – և աշնան քամին

դեղին տերևներին խառնելով` տագնապը ցրեց քաղաքով մեկ:

Կան նաև ուրիշ քաղաքներ, ուր Սոկրատեսի պատկերով

լրջախոհ տղամարդիկ խորիմաստ մտքեր են

գրի առնում կաշառակերությունից ազատ ժամերին:

Նրանք անտեղյակ ապրում են խաղաղության մեջ:

Իսկ այս մեկում վաղուց էին սպասում: Եվ ահա

վերջապես լուրը տարածվեց:

    Աշուն է, տխուր լուրեր ստանալու ամենատարածված

եղանակը: Դեսուդեն ցրված տերևներ` հանգուցյալի

դարակներից նետած դեղնած նամակների նման,

որոնք ավելի են սրում տագնապի զգացումը:

Զարմանալի է, մարդիկ գնալով ավելի

ու ավելի քիչ են մտածում մահվան մասին

և շարունակում են եռանդով ծամել ու ուտել,

երբ մարմնի մի կեսն արդեն մեռել է,

իսկ մյուս կեսին մնացել է մի քանի ժամ, գուցե րոպե:

Այս իˉնչ

հիմար շորեր ես հագել,- մահվան մահճում հանդիմանում էր

մայրը աղջկան, բայց տագնապն արդեն նրան էլ էր հասել

և նա միանգամից լռեց` վախեցած նայելով

                                                           պատուհանից դուրս…

Այս իˉնչ հիմար շորեր եմ հագել,- տագնապահար

նայեց հայելուն Սոկրատեսը, որն աղոտ

պատկերացում ուներ կաշառակերության մասին,

թեև փիլիսոփայությունից ազատ ժամերին լրջախոհ

տեսքով շրջում էր XXI դարի միջանցքներում, ձեռքերը

պարզած երկինք բացականչելով,- Այս իˉնչ հիմար

                                                             շորեր եք հագել…

   Միգուցե արդեն գարուն է,

                                   միգուցե ծառերն արդեն ծաղկել են,

միգուցե լուրերն ուրիշ դռներ են թակում,

և ուրիշ

             պատուհաններից է տագնապը սողոսկում ներս,-

Այս իˉնչ հիմար շորեր են հագիս, արագորեն հանվելով

մտածում էի ես և սրսփալով մտնում անկողին`

ծածկվելով չորացած տերևների

                                     ու դեղնած նամակների

                                                                        վերմակով…

[sharify]