ՏՈՆԱՎԱՃԱՌ

Պոեզիա > ԿԵՍ ԺԱՄԱՆԱԿ

Ձմեռն իր թատերաշրջանն ավարտում է

չոր ու արևոտ օրերով:

Առնո՞ւմ ես, թե՞ ծախում – այս հարցերն են թևածում

փողոցներում, հրապարակներում, խաչմերուկներում

ալեկոծվող մարդկանց հոծ բազմության գլխավերևում:

Մարդու Որդին անցավ` կքված

գերանակապ վիթխարի խաչի տակ:

– Հրաշալի փայտ է,- գնահատեցին անմիջապես,-

առնո՞ւմ ես, թե՞ ծախում…

– Փոխում եմ ձեր հոգու փրկության հետ,- եղավ պատասխանը:

Ահա, մի ուղղափառ լեզվաբան-գրաքննադատ`

նոր ուղղագրությունն է վաճառում.- Էժան կտամ,

ընդհամենը երեսուն արծաթով` դրամի կուրսով արտահայտված:

Ինչ-որ մեկի ձեռքին ճերմակ ձնծաղիկը հանկարծ պլպլաց

նորածին տարվա կաթնատամի նման:

Մոտերքում, երևի մի երկու փողոց այն կողմ

արդեն գարուն է

և փետրվարի կարճլիկ սանդուղքով

շնչակտուր մագլցում է մի ամբողջ ժողովուրդ`

դեսուդեն նետելով վերարկուները ծանրումեծ,

մորթե փափախներն ու բրդե ձեռնոցները տնայնագործ…

Իսկ մետրոյի հենց մուտքի առաջ, պատի տակ

կողք կողքի շարված էին 12 ձկնորս`

երևի մեռած ձկներ էին վաճառում, դեռևս կենդանի մարդկանց…

– Առնո՞ւմ եք, թե՞ վաճառում,- հարցրեցի նրանցից մեկին:

– Նայած երբ և ով,- ասաց ձկնորսն ու

խորամանկ ժպտաց:

[sharify]