ՄԻՆՉ ԿԱՐԱՊՆԵՐԸ ՎԵՐՋԻՆ ԵՐԳ ԵՐԳԵԼՈՎ ԲԱԶՄԱՑԱՆ…

Պոեզիա > ԳԻՇԵՐԱՀԱՎԱՍԱՐ

Մինչ կարապները վերջին երգ երգելով բազմացան

ու լցրեցին աշխարհը եղերական փետրավորներով,

դինոզավրերը լռելյայն վերացան առանց երգ ու նվվոցի,

ինչպես իսկական տղամարդուն է վայել` լեզուն

ատամների տակ ամուր սեղմած:

Ամառ-ձմեռ սև կոստյումներով անթրաշ քեռիներս

իրար ետևից հեռացան այս աշխարհից: Առաջինը

հայրս և ապա հորեղբայրներս /ամառ-ձմեռ սև

կոստյումներով, անթրաշ/ հեռացան: Ամեն շաբաթ

մորս հետ եկեղեցի գնալիս տեսնում էի նրան`

կարապի երկար – բարակ վզով ու կտուցի պես

ցցված դնչով, սև ակնոցներով կույր ծերունուն,

որ գավազանը սալահատակին թխթխկացնելով

անցնում էր զարմանալիորեն արագ ու անսայթաք

քայլվածքով:

Հեռավոր ազգական է հորդ կողմից, հորիցդ շատ մեծ է,

բայց տեսնո՞ւմ ես ինչ աշխույժ է մեռածը,- ամեն

հանդիպելիս հիշեցնում էր մայրս, հենց այդ պահին

թողնելով ձեռքս, սև ռեդիկյուլի ծալքերում թաշկինակը

որոնելու նպատակով: Թաշկինակը սովորաբար

չէր գտնում, բայց գտնում էր քթախոտը և մի պտղունց

քաշելով քիթը, շարունակում էինք քայլել, և ամբողջ

ճանապարհին մայրս փռշտում էր: – Չարը խափանվեց,-

բարձրաձայն կրկնելով ու խաչակնքելով երեսը:

Հայրդ ինձ մի ռուբլի է պարտք,- եկեղեցու շեմին

թևիցս քաշեց կույրը, երբ արդեն անցել էր հազար տարի`

ռուբլին վերացել էր, իսկ ես մնացել էի բոլորովին մենակ

ավերված քաղաքի փլատակների մեջ: Ես նրան շատ

ավելին տվեցի և փորձեցի հեռանալ, իսկ նա արագորեն

գրպանեց թղթադրամն ու թեև կույր էր, զգաց, որ

հեռանում եմ.

Միևնույն է, հայրդ ինձ մի ռուբլի է պարտք,

և դու էլ ես պարտք և քո զավակների զավակները…-

Ես գլուխս քաշեցի ուսերիս մեջ և արագացրի քայլերս…

Դուք բոլորդ էլ ինձ պարտք եք,- գոռում էր կույրը

գավազանը թափահարելով օդի մեջ:

 

Եվ ավերված քաղաքի միակ կարապը, որ անշարժ

նստած էր զանգակատան գլխին, դժկամորեն բացեց

աչքերն աղմուկից արթնացած և հանկարծակի սկսեց

իրար ետևից փռշտալ` ամբողջ մարմնով ցնցվելով…

Չարը խափանվեց, – առանց ետ նայելու երեսս

խաչակնքեցի, արագացրի քայլերս առանց ետ նայելու:

[sharify]