ՊԱՏԵՐԱԶՄ ԲԱՅՑ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ

Պոեզիա > ԵՐԲԵՔ ՉՄԵՌՆԵՍ - ԱՀԱ ԹԵ ԻՆՉ ԿԱՍԵՄ ՔԵԶ

Աշնանային մի տխուր երեկո դեմ-դիմաց հանդիպեցին իրար

երկու հակառակորդ զինվոր`

ամեն մեկն ուներ իր գեներալը, ամեն մեկն ուներ իր հրացանը,

որին նրանք այնքան վարժ էին տիրապետում:

Դեմ-դիմաց նրանք փորում էին իրենց խրամատները, որպեսզի

այնտեղից ճշգրիտ նշանառությամբ կրակեն իրար վրա,

ահա թե ինչու նրանք ջանասիրաբար խրամատ էին փորում`

                                                               և խորն էին փորում,

                                                               և խորն էին փորում…

Գեներալները սկզբում ոչինչ չէին կասկածում,

նրանք միայն հրամաններ էին արձակում,

նրանք միայն ծխում էին իրենց ծխախոտները

և միայն թշնամական հայացք էին երբեմն նետում թշնամու վրա,

բայց գեներալները հիմնականում ոչինչ չէին կասկածում:

Իսկ երբ գլխի ընկան, թե բանն ինչ է, արդեն բավականին

ուշ էր և ամեն ինչ կորած էր –

զինվորները շատ խորն էին փորել խրամատները,

նրանք չափազանց խորն էին փորել խրամատները,

                                                              և շարունակում էին փորել,

                                                              և շարունակում էին փորել…

Գեներալները գոռգոռում էին. «Դուրս եկեք, վախկոտնեˉր»,

ոտքերը խփում էին գետնին. «Դադարեցրեˉք փորելը»

և չէին մոռանում թշնամական հայացք երբեմն նետել թշնամու վրա:

Հետո, երբ տեսան ամեն ինչ իզուր է,

նրանք բարձրաձայն լաց եղան

և տեղացին անպարկեշտ հայհոյանքներ,

ջանասիրաբար ընտրելով բառերը:

[sharify]