Ծանր է գրպանահատների, մանր ու մեծ ավազակների
և զանազան այլ ստահակների կյանքը շուկ. հարաբերություններ
թևակոխած երկրներում.
ունևորները շրջում են ավտոներով ու թիկնապահներով
և հնարավոր չէ
մոտենալ նրանց գրպաններին,
նրանց տները մտնելն էլ խիստ վտանգավոր է,
զինված թիկնազորն է հսկում ամենուրեք:
Իսկ մյուսների և գրպաններն են դատարկ, և տները…
Միակ ելքը ցույցերին ու միտինգներին մասնակցելն է,
որոնք բարեբախտաբար շատացել են վերջին շրջանում
և որոնք սովորաբար ավարտվում են
խանութների ու կրպակների ավերումով:
Այստեղ էլ վտանգավորն այն է, որ պիտի
քար առողջություն ունենաս`
ժամերով անձրևի ու ձյան տակ, ցրտին ու տապին տնկվելու,
բոլորի հետ «Կորչիˉ» և «Կեցցեˉ» ամբողջ
կոկորդով գոռալու համար:
Բայց էլ սարսափելին ճառերն են, որոնք պարտավոր ես լսել,
որոնք տևում են ժամեր, որոնք տևում են անվերջ,
և հուսահատությունից, դառնությունից ու տաղտուկից
մի օր սիրտդ կարող է մարել, մի օր սիրտդ կարող է պայթել,
մի օր կարող է մինչև հոգուդ խորքը զզված թքես ու հեռանաս
ավերից ու թալանից և հատկապես
պայքարից քաղաքական:
