Ո՞ւմ ես թողնում ինձ ու գնում, չես էլ ասում թե ուր,-

հարցրեցիր, երբ շատ կարճ ժամանակ էր մնացել

գնացքի շարժվելուն:

Ոչ դժոխքի ճամփան գիտեմ,-ասացի,- և ոչ էլ Դրախտի,

եսիմ ուր է տանում այս գնացքը վերջին, բայց, դե,

հոգուս խորքում դեռ հույսը չի մարել, որ գուցե

Քավարան ընկնեմ, ի վերջո, մեդալ ունեմ Խորենացու:

Ո՞ւր ես թողնում ինձ ու գնում և ինչո՞ւ չես ջղայնանում,

թե այս ցրտին ինչո՞ւ եմ տանից դուրս եկել

այսքան թեթև հագնված,-

հարցնում էիր էլի ու էլի ու փոքրիկ բռունցքներով

խփում էիր կրծքիս,

մինչդեռ օդակայանում քիչ հետո կհայտարարեն,

որ ուղևորները պատրաստվեն թռիչքի,

և ես հանկարծ հիշեցի.

նավը վաղուց սպասում է ինձ, վերջին նավը և ինքնաթիռը

վերջին, ամբողջովին բեռնված դեղին տերևներով,

անձրևներով, որ քիչ-քիչ փոխվելու են ձյան և ապա

արցունքների, իսկ հետո

կլսվի քո լացի ձայնը, որն անվերջ կհետապնդի ինձ,

կչանգռի ու կարյունոտի սիրտս

քեզանից  հեռացող բոլոր ճանապարհների վրա,

վերջին գնացքի մեջ, անհայտության մեջ,

որովհետև չգիտեմ

ոչ Դրախտի և ոչ էլ Քավարանի ճամփան

և միայն մի բան գիտեմ –

քեզանից հեռացող բոլոր ճանապարհները

Դժոխք են տանում: