Երևի տարիներ շարունակ այս պահին էր սպասել,

որովհետև պարզապես դուրս նետվեց գրքի հետ միասին,

որը հանեցի պահարանից ինչ-որ տող ստուգելու համար:

Տարիներ շարունակ սպասել էր գրքերի արանքում

և հիմա դեղնած տերևի

նման ճոճվելով հանդիսավոր իջավ հատակին:

Ամենևին պատահական չէ այս համեմատությունը,

որովհետև տասնամյակների հնությունից դեղնած ծրար էր,

որի վրա անմիջապես ճանաչեցի հորս գեղեցիկ ձեռագիրը,

իսկ ձախ կողմում Չոկանու Վալիխանովի հուշարձանի նկարն է,

որը, թեև չգիտեմ ով է, բայց նույնպես դեղնել է հնությունից:

Հայրս վաղուց չկա:

Բայց երբ վերցրեցի նամակը, պարզորոշ զգացի,

թե ինչպես է տրոփում նրա սիրտը

այս դեղնած ծրարի ներսում…