Երազի պես հայտնվում էր թիթեռը,

նստում աչոնիկի մատին,

դառնալով մի կաթիլ մեղր,

դառնալով ցողի կաթիլ:

Եվ չքանում էր մեկեն հանկարծ,

դառնալով քաղցր հուշ անդարձ,

հրճվանքից ծնված արցունք

և նորից երազ հանգած…

Եվ գալիս,

անընդհատ գալիս է թիթեռը,

թևում է մատների շուրջ աղջկա,

չգիտես՝ կա, թե չկա,

այնքան գեղեցիկ ու թեթև է,

այնքան թավշյա է հպումը

և քաղցր է հպումը այնքան…

Կարծես հնչում է սրինգը,

և թիթեռը պարում էր, պարում,

նստում էր փոքրիկի մատներին,

նստում էր մազերին, շոյում էր,

այտերն ու աչքերը համբուրում…

— Վերադարձիր, վերադարձիր, թիթեռ,- կանչում էր

փոքրիկը հուսահատ,

բայց թիթեռը հեռանում էր, վերանում:

Որտե՞ղ է՝ երկնքո՞ւմ, ամպերո՞ւմ…

Աչոնիկի աչքերը փնտրում են,

աչքերը՝ կկոցած լույսից,

աչքերը՝ ծաղկի թերթիկներ,

թերթիկներին՝ արցունքներ հույսի…

Եվ թիթեռը երևաց վերջապես…

— Մի լքիր,- խնդրում էր աչոնիկը:- Մի լքիր դու ինձ:

Թիթեռը պարում էր, չէր լսում կարծես,

և ծաղկի բույր էր գալիս նրանից,

քամու, տերևի,

երկնքի բույր կա նրա թևերին…