Այս ինչ սովորական են օրերը:

Բոլորովին էլ նորություն չէ ձյան գալը

առաջին սիրո հետ կապելը:

Թող հոգեբան մասնագետները որոշեն, թե ինչու են

մարդիկ հիշում իրար,

իսկ ինչու այդքանից հետո օրերը չեն դառնում

տոնական ու շքեղ:

(Ինչքան էի ուզում լինել երջանիկ):

Հանդարտ ու սառը քայլող ահա այս բոլոր մարդիկ

եթե բարեհաջող հասնեն տուն կամ մեկ ուրիշ տեղ,

բոլորն էլ գիտեն, թե սկզբում և թե վերջում,

որ չեղան այն, ինչ որ պիտի լինեին:

Այսպես՝ բայց ինչ կարիք կա դաժան լինել այսքան,

չէ՞ որ մենք բոլորս էլ ունենք մեր սեփական պատը,

որի առաջ կանգնելու ենք մի օր աչքներս լայն բացած

և սեղմելու ենք բռունցքներս ամուր, մինչև որ

մատներս ցավեն:

Իսկ դու գտիր ինձ տանջելու նորանոր մեթոդներ,

(բոլորովին էլ նորություն չէ՝ ես քեզ սիրում եմ հին

մեթոդով):

Եվ տխուր է, ինչ կա թաքցնելու, շատ է տխուր,

և հույս չկա փոփոխության, թեկուզ ձյունը դառնա

գույնզգույն,

թեկուզ

հանդարտ ու սառը քայլող ահա այս բոլոր մարդիկ

բարեհաջող հասնեն տուն կամ մեկ ուրիշ տեղ: