Վերջին գիշերը պիտի անցնի առանց փորձության:
Ես հետո իմացա: Չեղան երկրաշարժեր: Եվ ոչ մի հրաբուխ
չփորձեց խախտել խաղաղությունը համատարած:
Մի հին մեքենայի մեջ խցկված գնում էինք քաղաքից
դուրս, իսկ ճանապարհի երկու կողմերում սկավառակ էին
նետում ու գունդ էին հրում բարեկազմ, մկանուտ ու բոլորովին
մերկ տղամարդիկ:
Ինչպես նաև ծառեր, որոնք հազիվ էին զսպում աճելու
անզուսպ ցանկությունը, որովհետև գիշեր էր, որովհետև
պետք էր հանգստանալ:
Ինչպես նաև անցորդներ, գեղեցիկ ու թարմ ժպիտներով`
բավականին հին հունական դեմքերի վրա:
Ինչպես նաև տաճարներ, բերնեբերան լցված տուրիստներով,
որոնք անվերջ լուսանկարվում էին ու անվերջ զարմանում
հույն աստվածների, կիսաստվածների խստակյացության
ու համեստության վրա, որ ահա, քանի հազար տարի ապրում են
այս չոր ու ցամաք կացարաններում` առանց կոմունալ
հարմարությունների, առանց էյրքընդիշնների, առանց
փոխառությունների և կարևորը` առանց բողոքելու,
գործադուլների – օլիմպիական հանգստությամբ:
Եվ ո՞րն է անմահության գաղտնիքը, հարցրեցի ես
մեքենայի վարորդին, որը բարեգործականի նախագահն էր,
և բժիշկ էր աշխատում բարի գործերից ազատ ժամերին:
Եվ ի՞նչ գործ ունի բժիշկն այս անմահ մարդկանց մեջ, այս
համատարած անմահության մեջ:
Բժիշկը ոչինչ չգիտեր անմահության մասին, նա մի
սովորական հրաշալի մարդ էր, որի սիրտը ցավում էր
անբուժելի կարոտից, իսկ լյարդը լցված էր քարերով,
և իր ծայրահեղ հայրենասիրության պատճառով,
ենթադրում էր, որ դրանք կարող են նաև խաչքարեր լինել…
Ինչպես նաև հայեր և համատարած կարոտ, որը ոչ մեռնում է
և ոչ էլ բուժվում այս համատարած անմահության մեջ:
