Հեռացրեք դրոշակը դեմքիս վրայից – խտուտ է տալիս:

Փաթաթեք նրանով կատվի դիակը և թաղեք այգում:

Վերցրեք կրծքիցս երկաթե պսակը – սաստիկ քերծում է,

նետեք աղբարկղ,

ժապավեններն էլ տվեք պատահած մի պոռնկուհու,

թող որ դրանցով զարդարի իր խեղճ, հին թասակները:

Հեռախոսով կարդացեք դամբանականը,

Նախօրոք զգուշորեն լարը կտրելով:

Եվ չմոռանաք լճի մեջ թափել փշրանքներն հացի,

որ անպայման կան թաշկինակիս մեջ –

լճի անուղեղ ձկների համար:

Տերտերին ասեք, թող նստի տանը և մի լավ խմի:

Նվիրեք նրան մի շիշ լավ շնապս,

ծերուկը, անշուշտ, ուրախ կլինի կոկորդը թրջել

երկար, ձանձրալի քարոզից հետո:

Եվ շատ եմ խնդրում ոչ մի սգո երգ,

ոչ մի հուշարձան,

բազալտով լավ է փողոցը ծածկեք,

որտեղ չի ապրում ոչ մի շնչավոր, թռչունից բացի:

Պայուսակիս մեջ կգտնեք մի կույտ անպետք ձեռագրեր,

տվեք բոլորը իմ ազգականի փոքրիկ տղային,

թող որ իր համար ինչքան ուզում է նավակներ սարքի,

մի մեծ նավատորմ,

ներկված փողոցի կեղտաջրերում:

Իսկ ինչ որ մնաց. թանկարժեք քարով մատանիս, հետո

վարտիքներ բազում, կրակվառիչը

և զարթուցիչը`

նվիրեք մոտիկ հնավաճառին,

փոխարենն անշուշտ օղի առնելով:

Իսկ ինչ մնում է հարցաքննվելուս

ահեղ դատաստանի հրեշտակների մոտ,

հարությանն հոգուս և այլ հետմահու բազում գործերին –

ինքս կհոգամ,

քանի որ դա իմ անձնական գործն է: Այդպես չէ՞ միթե…

Դե, մնաք բարով…

Հա, քիչ էր մնում մոռանայի լրիվ,

ծխատուփիս մեջ դեռ մնացել է երեք ծխախոտ…