Կար մի ժամանակ, երբ դու էլ էիր հեշտ ապրում
և սիրում էիր խոսել երկար ու գեղեցիկ,
և նույնիսկ պատրաստվում էիր մեռնել

շքեղ կահույքով լեփ – լեցուն
լուսավոր սենյակներից որևէ մեկում,
անթերի զուգարանի հարևանությամբ:
Եվ քեզ ծանոթ քաղաքի

ետ ընկած փողոցներից մեկում
դու հրաժեշտ տվեցիր քո սիրելի մարդկանց
և ուշքի եկար միայն այն պահին,
երբ հսկայական պայուսակը ձեռքիդ

մենակ կանգնած մնացիր
բոլորովին անծանոթ քաղաքի ուղիղ կենտրոնում:
…Տարիներն անցնում են,

իսկ դու դեռ կանգնած ես այնտեղ
ու սիրալիր ժպտում ես անցող – դարձող մարդկանց:
Քո հսկայական պայուսակը

վաղուց մաշվել – փոշիացել է,
և քո սիրելի մարդիկ

վաղուց, շատ վաղուց էլ չկան:

Իսկ դու դեռ կանգնած ես այնտեղ,

ու տարիներն անցնում են…
Բայց երբ փողոցներն ամայանում են,

դու փորձում ես հոգնած ձևանալ

ու երեխայի նման հրճվում ես,
երբ քեզ դեռ հաջողվում է մատներդ շարժել,

աչքերդ թարթել,

իսկ եթե հանկարծ շնչելն է ստացվում
դու գլուխդ կորցնում ես անհնարին ցնծությունից…
…Այս պատմությունը դեռևս ոչ մի տեղ չի գրված:
Իսկ դու շարունակում ես խոսել երկար ու գեղեցիկ`
լուսավոր սենյակների, շքեղ կահույքի
և, վերջ ի վերջո, հեշտ կյանքի մասին,
որը դեռ չես ապրել…