Եվ ռիթմը խփում է քունքիդ արյան շատրվանի

   նման,

քեզ ասում են, – օ՜, ինչքան ես գեղեցկանում

   անհուսորեն տառապելիս:

Ճաշակով հագնված կանանց համաչափ

     ծափահարության ներքո

դու թաշկինակներ ես նետում բոլոր բաց

պատուհաններից ներս

և ծաղիկների թերթերից թափվում է դիալոգի

   հեղեղը:

Եվ ռիթմը ողողում է դեմքդ ցավի հետ հյուսված:

Ամուր սեղմվում են շուրթերն իրար

և ատամները նույնպես սեղմվում են իրար

ամուր,

այնքան ամուր, որ փակ աչքերի առաջ

նախ կլոր օղակներ են հայտնվում,

և հետո ճերմակ աղավնիներ՝ կտուցների մեջ

ծաղկած աֆորիզմներ պահած:

Հրաշալի է կեղծ ռոմանսի այս սուտ երեկոն:

Լապտերների մեջ հարմար տեղավորվում են

հրեշտակները,

ծալում են թևերը և աչքի տակով նայում են

այգիներում համբուրվող զույգերին,

և իբր թե անտարբեր հորանջում են բնականին

չափազանց նման:

Հիանալի է հմուտ կազմակերպված դեպքերի

հաջորդականությունը,

երբ արևին փոխարինում է լուսինը

և պայծառ լուսավորված

դահլիճներում

մի խումբ մարդիկ համերաշխ նստած իրար կողք

զննում են մարդկանց մեկ ուրիշ, փոքր խմբի,

իսկ երբեմն էլ նույնիսկ մի մարդու

և ծափահարում են ու աղմկում մերթ  ընդ մերթ

ներվայնացած, հիացած, հուզված,

ջղայնացած:

Իսկ ռիթմը կամաց-կամաց իջնում է կոկորդովդ

ներքև,

և դու անփույթ ու արտիստիկ շարժումներով

ձեռքդ սեղմում ես սրտիդ,

գլուխդ ետ ես գցում և աչքերդ

հառում վերև

և հանկարծ լապտերի միջից

կինը շեշտակի բարձրացնում է

հայացքը,

և հեռվից լսվում են

ուշացած մեքենաների խորհրդավոր

շչակները:

Եվ հանկարծ ոտքերդ ծալվում են,

որովհետև ռիթմը արդեն քո ողջ մարմինն է

   ցնցում

ու դու անզոր ես ու խեղճ նրան դիմադրելու

  համար:

Հենց այդ պահին դանդաղ բացվում է դուռը

և ներս է մտնում նա,

որի այցելությունը սկզբում և միշտ

տարօրինակ է թվում քեզ համար: