Մի մաքուր ձայն, որը հնչում է

ձմեռվա թափանցիկ արքայության մեջ

և ճերմակ ձյուն

և ճերմակ ձյան վրա հետքեր, որոնք առանց տատանվելու

բարձրանում են երկինք:

… Ես ինչ-որ կարևոր բան էի ուզում ասել քեզ,

երբ լույսը սկսում էր բացվել,

ես հիմա էլ հիշում եմ բոլոր բառերը –

դրանք հենց այն բառերն են,

որոնցով մարդիկ կարևոր բաներ են ասում իրար,

երբ լույսը սկսում է բացվել…

Բայց մի մաքուր ձայն,

որն հնչում է

ձմեռվա թափանցիկ արքայության մեջ

միայնակ կախվել էր օդում

և նայում էր բոլոր ուղղություններով…

Իսկ հետքերն ավելի խորն էին դաջվում ձյան վրա

և ձյունը դրանից ավելի էր ճերմակում…

իսկ ես հիմա նայում եմ քո ուսերին,

քո փխրուն ուսերին,

որ հեռանում են,

և վերարկուն,

որից անընդհատ բողոքում էիր դու,

ինչ-որ հարազատ բան էր պոկում ինձանից,

ինչ-որ կարևոր բան

որն ուզում էի քեզ ասել, երբ լույսը սկսում էր բացվել…

Բայց լույսը շարունակում էր բացվել,

և իմ անվերջ սև ու թունդ-տխուր աչքերի առջև

պարզորոշ երևում էր մի մաքուր ձայն,

որն հնչում էր ձմեռվա թափանցիկ արքայության մեջ,

մի ձայն, որ միայնակ

շրջում էր դաշտերի վրա,

ճերմակ ձյան վրա

և մեկ-մեկ ջնջում էր հետքերը,

որոնք հենց այն բառերն են,

որոնցով մարդիկ կարևոր բաներ են ասում իրար,

երբ լույսը սկսում է բացվել…