Իմաստուն խոսելու կարոտը քեզ խոցեց անվերադարձ
և դու քայլեցիր կռացած:
Գավառական փոքրիկ քաղաքը քեզ ոչինչ չսովորեցրեց,
նա իր թարմ կաթն էր մատուցում ճշտապահորեն՝
առավոտյան և երեկոյան:
Իսկ երբ ձյուն եկավ, դու բոլորովին սենտիմենտալ դարձար:
Դեռ մանկուց հակում կար քո մեջ
անբացատրելի տխրությունների, թախծի սահուն ելևէջների
և անկյունային գոյության հրաշքների նկատմամբ:
Իսկ երբ ձյուն եկավ, դու ուզեցիր հիշել անցյալդ
գոնե մի ծխախոտի համար,
այդ ամենը դու ուզեցիր՝ հենց երբ ձյուն եկավ:
Գավառական փոքրիկ քաղաքը
ծաղկազարդ սոնետի է նման,
իզուր բաների համար այնտեղ երկար չեն ծափահարում,
այլ ժպտում են քթի տակ
և թատրոն են գնում հսկայական ընտանիքներով:
Եվ գրավաճառը հին շլյապան գլխին ուղիղ դրած
հրավիրում է քեզ խոսելու դեսից-դենից:
Իսկ դու լուռ սեղմում ես նրա ձեռքը,
կորած հիացմունքով
համեմատում իջնող ձյունը կաթի հետ
և հրաշքով փրկվելով գրավաճառի կենսուրախությունից
նետվում ես փողոց և քայլում կորացած
ծաղկազարդ սոնետի տողերի երկայնքով:
