Մայրիկս ասում է՝ դպրոցական ես,

Արդեն հասուն ես, արդեն խելահաս,

Կատվի պոչից էլ պիտի չքաշես,

Պիտի նստես ու ողջ օրը կարդաս:

Հետո դեռ ուրիշ բաներ է ասում՝

Պիտի քիչ խաղաս հիմա, ասում է:

Իբր խաղալը ինձ էլ չի սազում,

(Իսկ իմ կարծիքով շատ էլ սազում է):

Մտածելու դեռ ինչքա՜ն բաներ կան,

Ախր հե՞շտ գիտեք այս մեծանալը,

Կարող է վաղն էլ մի քիչ մեծանամ,

Ստիպված լրիվ թողնեմ խաղալը:

Իսկ ուսուցչուհին ասում է՝ եթե

Մենք լավ սովորենք ու խելոք մնանք,

Կյանքը կլինի ուրախ ու թեթև,

Եվ ինչ ուզում ենք, այն էլ կդառնանք:

Բայց ես չգիտեմ դեռ, ինչ եմ ուզում,

Դրա մասին ես պիտի մտածեմ,

Գագարին դառնամ գուցե սկզբում,

Հետո գիտնական դառնալ կփորձեմ:

Հիմա չգիտեմ մեծանա՞մ, կամ թէ,

Խաղա՞լ սկսեմ, չգնա՞մ դասի…

Իմ ուսուցչուհին ամեն ինչ գիտե,

Վաղը հարցնեմ և նա ինձ կասի: