Ուշադիր նայեցի կնոջ դեմքին, և նա,

որ գնում էր մոտակա խանութ հաց առնելու,

միգուցե նաև ուրիշ բաներ, հանկարծ կանգ առավ

և շրջվեց ու վերադարձավ տուն:

Մառախլապատ օր էր, բայց պարզ

երևում էր հարևանս, որը բացել էր

ավտոտնակի դուռը, գործի էր գցել մեքենան

երևի ինչ-որ կարևոր տեղ գնալու համար:

Բայց հանկարծ փոշմանեց, հանգցրեց

մեքենայի շարժիչը, փակեց ավտոտնակի դուռը

և մոլորված քայլերով վերադարձավ տուն:

Նույնը կատարվեց անձրևի հետ, որի

առաջին կաթիլները կեսճամփին շրջվեցին

և նորից բարձրացան երկինք

և հարմար տեղավորվեցին ամպի մեջ,

կարծես թե ոչինչ էլ չէր պատահել:

Երևի թե իսկապես էլ ոչինչ չի պատահել,

երևի թե հենց այսպես էլ պիտի լիներ,

երևի թե ես էլ մի օր կվերադառնամ

և ավարտին կհասցնեմ այս բանաստեղծությունը,

և երկրագունդը կշարունակի պտտվել հենց այն կետից,

որտեղ կանգ էր առել և ետ էր պտտվել,

երկուշաբթի սովորական մի առավոտ,

երբ հույսը լքել էր ինձ

և ձեռքերս կախվել էին հուսահատ…