Գրադարանները պայթում են գրքերի առատությունից:
Գուցե թե սա վերջին դա՞րն է, կամ
էլ առավել սարսափելին` վերջին տարի՞ն:
Իսկ քանդակագործը քանդակում է անվերջ
և արվեստանոցը բերնեբերան լցված է քանդակներով,
և տունը լցված է քանդակներով,
և կինն ու երեխաները ստիպված փողոցում են ապրում,
բայց շուտով փողոցն էլ կլցվի քանդակներով,
իսկ քանդակագործը քանդակում է անվերջ,
և ոչ մի հնար չկա նրան կանգնեցնելու:
Գուցե թե սա վերջին դա՞րն է, կամ
էլ առավել սարսափելին` վերջին տարի՞ն:
Բուռն շինարարություն է ծավալվել
վերջին անմարդաբնակ կղզում`
հոթելներ, մոթելներ, բազաներ և տուրբազաներ, ամենուրեք
փոշի, վերամբարձ կռունկներ, ցեմենտ կիր ու ավազ,
և աղբահավաք մեքենան ծով է տանում լցնի ինչ-որ
ցնցոտիներ, փալաս-փուլուս, ռոբինզոններ և ուրբաթներ`
թափքի մեջ բարձած…
Գուցե սա իսկապե՞ս վերջին դարն է, կամ
էլ առավել սարսափելին` վերջին տարին:
Իսկ հեքիաթն ընթանում է իր սովորական հունով`
նույն թագավորի տղան և արքայադուստրը նույն,
նույն բարի հրեշտակը և նույն սատանան չար…
Միայն թե` լինում է, չի լինումի փոխարեն –
եղել է ու այլևս չի լինի… Իսկ հեքիաթի վերջում
երկնքից երեք նեյտրոնային ռումբ է ընկնում,
մեկն ինձ, որպես հեքիաթասացի, մյուսը` ձեզ,
որ համբերությամբ ապրեցիք այսքան տարիներ,
իսկ երրորդը` հենց այնպես,
հետաքրքրության համար:
