Գարնանային պայծառ առավոտ է (մռայլ ու ամպամած

եղանակ, ջղայն ու բարալիկ անձրևով), պայծառ,

որովհետև բացել ես աչքերդ և

ցնծությամբ հասկացել, որ Տերը ևս մի օր է քեզ պարգևել`

նայելու պատուհանից դուրս, հեռվում, ծառերի արանքից

երևացող շենքերին, լուսամուտագոգին խմբված ծտերին,

որոնք նկատել են, որ բացել ես աչքերդ և սպասում են,

թե երբ ես ոտի ելնելու, սկսելու առավոտյան արարողությունդ,

որի բաղադրիչներից մեկն էլ նրանց համար լուսամուտի

նեղլիկ գոգին հացի փշրանքներ լցնելն է,

որը նախապես բարեխղճությամբ մանրում ես սափրվելու,

նախաճաշելու և սուրճ խմելու ընթացքում:

   Տերը ևս մի օր է քեզ պարգևել – գուցե հասցնես այդ

ընթացքում խելքը գլխին մի ասույթ հորինել` կյանքիդ

վերջին պահին սերունդներին հիշատակ թողնելու համար,

ասենք, ինչպես օրինակ` լույս, ավելի լույս… կամ` այրեք

ինձ և մոխիրը ցանեք օվկիանոսների վրա… Ավաղ,

ամեն ինչ արդեն ասված ու հորինված է

և անիմաստ է նոր խոսք որոնելը և ես ամենայն

հավանականությամբ կյանքին հրաժեշտ կտամ

իմաստուն լռություն պահպանելով:

   Տերը ևս մի օր է քեզ պարգևել – երևի ճիշտն այն կլինի

որ դուրս գամ փողոց և ծերունական մանրիկ քայլերով

շրջեմ այն վայրերում, որոնց հետ քաղցր հուշեր

ունեմ կապված և հրաժեշտ տամ հարազատներիս ու

մտերիմներիս, որոնց միգուցե հանդիպեմ ծանոթ

փողոցներում կամ սրճարաններում… Բայց ես

հիշեցի հանկարծ,

որ ես դրսում ոչինչ չեմ գտնի և ոչ մեկին չեմ գտնի,

ընդամենը անշարժ կաղապարներ են, որոնց միայն

մակերեսն է փոխվում ամեն պահ, և դիմակներ են շրջում,

որ կարող են խոցել հոգիդ

իրենց սառը օտարությամբ: Իսկ հուշերը քեզ հետ են,

և պատկերներն են քեզ հետ և կապրեն քեզանից հետո,

եթե ինչ որ մեկը

խնամքով ջրի  ծաղիկները գերեզմանիդ…

   Տերը քեզ  մի, ընդամենը մի օր է պարգևել –  և դու

այդ մի հատիկ օրն ահա ապրում ես

քո ամբողջ կյանքի ընթացքում…