Ի տարբերություն մութ ու հեռավոր ժամանակների,

երբ մարդը չգիտեր, որ ինքն ապրում է խոր Նախնադարում,

և նույնիսկ այն շրջանում, երբ

չորսդին ամեն ինչ քարից էր` զենքերն ու գործիքները,

աթոռներն ու սեղանները, անտարբերությունն ու լռությունը,

և նույնիսկ սիրային նամակներն էին գրում

                                                           քարե սալիկների վրա

ու  շպրտում սիրած էակի քարանձավի պատուհանից ներս,

երբեմն ծանր մարմնական վնասվածքներ

հասցնելով սիրելի էակին,

նույնիսկ այդ ժամանակ մարդու մտքով չէր անցնում,

որ ինքն ապրում է ուշ Քարեդարում,

և կամ` Բրոնզե, երբ ամեն ինչ բրոնզից էր

և մարզասպարեզում ամենաբարձր պարգևը բրոնզե մեդալն էր,

ինչի ավանդույթները սրբորեն պահպանում են հայ մարզիկները

մինչև այսօր…

    …Եվ միայն հիմա, նոր ու լուսավոր ժամանակներում,

նայելով այն ամենին, ինչի մեջ ապրում է,

թե ինչ է ուտում և արտադրում,

նայելով նրանց, ում հետ ապրում է,

ի վերջո, նայելով խորքը իր հոգու,

մարդը վստահորեն կարող է ասել,

որ ինքն ապրում է վաղ Աղբադարում, որը փառք Աստծո,

հնարավոր է վերջինը լինի`

                Տիեզերք կոչվող այս աղբատարում…