Միայն մի սիրտ է լսում քեզ

ձյունե արձանների

անկյանք թագավորության հեռաստաններում:

Եվ միայն մի քամի,

որը դեռ չի որոշել

իր անելիքը:

Եվ սարսափից փշաքաղված մի ծառ

հանկարծակի եկած

ձմռան սառն ու ամուր գրկում:

Երակը բաց տարածված մի գետակ –

մարմինը սառչում է քիչ-քիչ:

Եվ դու՝

աչքերդ լայն բաց արած,

և սիրտդ,

որ տրոփում է ուժեղ,

և մի անտանելի լռություն,

որ ոտքի մատների վրա

մոտենում է քեզ

թիկունքից: