Աշնան կիրակին նուրբ էր թավշի պես,
իսկ օրը` թափանցիկ – ինչպես ապակին
ակնոցի, որը թավիշով սրբում էր հենց նոր
կապույտ աչքերով մի տխուր աղջիկ:
Եվ ես նայեցի նրա աչքերին,
անպաշտպան ու բաց աչքերին նրա,
ու սարսռացի –
իˉնչ ցուրտ էր քամին,
որ փչեց հանկարծ
կապույտ լճերի ջրերի վրա:
