Նվագում էր դաշնամուր,

իսկ լուսամուտները բաց էին,

և աշուն էր:

Մազերը երկար էին,

իսկ ինքը տղամարդ էր:

Տերևները թափվում էին,

իսկ ինքը նվագում էր:

Այս ամենը այնպես,

այնպես տխուր էր,

որ շպրտեցի հանգած ծխախոտս

և չնստեցի տրամվայ:

Մեկ-մեկ

թափվում էին տերևնեըը,

ինչպես չորացած բառեր,

ինչպես չորացած նոտաներ:

Ինձ թաղեցեք

վաղը չէ մյուս օրը –

անտարբեր խնդրում էր դաշնամուրը: