Ահա, կանգնած եմ օրվա բաց դռների առաջ:

Արտասովոր ոչ մի բան` ծայրեծայր երևում են

օրվա բոլոր ծակուծուկերը,մինչև պատը մթության:

   Ահա, գիշերային թափառումներից հոգնած,

արյունոտվելու աստիճան չանգռոտված

և ոտից գլուխ ցեխոտված կանգնած եմ օրվա

                                             բաց դռների առաջ:

Ինձ ինչ թե որերորդ դարն է հիմա և ինչ տարբերություն

թե որերորդ առավոտն է բացվում

                                                Քրիստոսի ծննդից հետո,

միգուցե մինչև ծնունդն Աստծու որդու,

և կամ` ի՞նչ է փոխվելու, եթե պարզվի, որ ոչ թե

ծովեզերքին եմ դիմավորում առավոտը, այլ`

կենտրոնում ինչ-որ անծայրածիր անապատի,

որի կենտրոնում ցցված բուրգի մուտքի առաջ

մի բոլորովին ողջ-առողջ փարավոն է նստած`

տաքացնում է հնամաշ ոսկորները

                արևի առաջին ճառագայթների տակ,

քանի դեռ քնած են բոլորը, և զբոսաշրջիկները

չորս կողմից չեն շրջապատել բուրգը ճանճերի նման…

Բայց ես սիրում եմ երբ արևով են օրերը բացվում,

և հեռախոսն է զնգում արթնացած երեխայի պես,

և ում ինչ, թե որտեղ ես դու` փլվող շենքի՞ մեջ,

վերևի հարկո՞ւմ, կամ ալեկոծվող ծովի խորքերո՞ւմ,

և քո նավակը քեզ հետ միասին

                       ջրի խորքերն է սուզվելու քիչ անց…

Ահա կանգնած եմ օրվա բաց դռների առաջ:

Եվ ինչ իմանաս, գուցե թռչուն եմ,

գուցե հենց հիմա թևերս բացեմ,

թռչեմ, հեռանամ`

ինքս իմ արարքից սաստիկ զարմացած…