ԳՅՈՒՂԸ

Պոեզիա > ԳԻՇԵՐԱՀԱՎԱՍԱՐ

Այստեղ մարդիկ փոքրամասնություն են կազմում

և երբեմն (շատ հազվադեպ) կարելի է տեսնել նրանց

կովերի, ոչխարների բազմության մեջ մտահոգ քայլելիս:

Եվ ծիծաղում են միայն այն ժամանակ, երբ փորձում ես

խոսել նրանց հետ արդարության մասին: Ծիծաղից

ուշագնաց են լինում, երբ ցույց ես տալիս ծառը և ասում ես`

տեսեք ի՜նչ գեղեցիկ է մայրամուտի ցոլքերի մեջ,

և պարզապես թավալվում են գետնին և մարում են`

քրքջալուց կուչ ու ձիգ գալով, երբ կարդում ես մի քանի

տող դասական պոեզիայից` սիրո և հավերժական

գեղեցկության մասին: Իսկ ընդհանրապես, մութն

այստեղ շուտ է ընկնում: Լույսերն հանգցրած ճաշում են`

համընդհանուր խավարը քերծելով ափսեներին քսվող

կոպիտ գդալների զգուշավոր խզզոցով: Իսկ

ընդհանրապես, մարդիկ այստեղ կարճ են ապրում,

մեռնելն այստեղ տղամարդուն վայել լուրջ գործ է

համարվում, ու թեև ճամփան մի թիզ է մինչև

գերեզմանատուն,- ամեն կերպ աշխատում են այն

երկարացնել` պտտվելով տների ու բակերի լաբիրինթոսում:

Պառկում են նրանք դագաղի մեջ` մտահոգ դեմքերով,

գլխարկները քաշած մինչև քթարմատը: Լուռ: Քարի պես

լուռ: Եվ միայն գերեզմանափոսի առաջ, երբ տեր հայրը

մեջքը քորելով սկսում է արագ-արագ խոսել սիրո,

արդարության և հավերժական գեղեցկության մասին`

երկրի վրա և հատկապես երկնքում, թեթև ժպիտ է

խաղում նրանց մազմզոտ ու գունատ դեմքերին, և

նրանք, ինչ-որ բան են ասում` շրթունքներն աննկատ

շարժելով… Ի՞նչ են ասում, էհ, հնարավո՞ր է բան

լսել կանանց բարձրաձայն լացի, հավերի կչկչոցի,

կովերի բառաչի և շների խառնիխուռն

հայհոյանքի միջից…

[sharify]