Սկզբում անապատն էր, որի տաք ավազների մեջ
նիհար ու եռանդուն ճգնավորներ էին խլրտում,
անվերջ որոնելով այն, ինչը կորցրել են, երբ անապատը
դեռևս ծովի հատակ էր և լցված էր գունագեղ գաղտնիքներով:
Այնուհետև անտառը հաջորդեց,
ուր այնքան հեշտ մոլորվեցիր, որովհետև խուսափում էիր
ծառերի տակ խմբված մարդկանցից, որոնք
անվերջ որոնում էին այն, ինչը կորցրել են, երբ անտառը
դեռևս խորհրդավոր էր և լցված էր
թարմ ու նորածիլ առասպելներով:
Հետո երկինքը սկսվեց, որը մեկ անսահման կապույտ էր,
ավելի հաճախ մռայլ ու լցված ամպերով անտրամադիր,
և մեկ անձրև ու կարկուտ էր տեղում և մեկ էլ`ձյուն
նրանց գլխին, ովքեր աչքերը երկինք հառած
անվերջ որոնում են նրան, ում կորցնում են ամեն օր,
իսկ նա մեր կողքին է վաղուց,
շրջում է մեր մեջ վաղուց,
փնտրում է մեր մեջ ու չի կարողանում գտնել գոնե
մեկին, որի համար արժեր խաչ բարձրանալ
ու ամեն ինչ սկսել նորից:
