Եվ մարդը,
որը սիրում էր վիճել ինքն իր հետ,
և մարդը, որը երբեմն կարոտում էր
պահարանում խնամքով կախ տված
թիկնոցն հնամաշ,-
հնազանդ, երազկոտ ու հասկացող ժպիտով
նայում էր պատուհանից դուրս:
Իսկ այնտեղ ծառն էր,
որը հայելու դեմ նստած
ծերացող տղամարդու հուսահատությամբ
պոկոտում էր գլխից
անվերջ խտացող տերևները դեղին…:
Եվ մարդը,
որը սիրում էր վիճել ինքն իր հետ`
երկար նայեց պատուհանից դուրս,
և հետո լուռ, և հետո անխոս
համաձայնվեց:
