Երջանկությունը… ինչպես խայծը թակարդում,
ինչպես աստղը երկնքում` աչքիդ առաջ, բայց
անհասանելի…
Սակայն հուսահատվելու համար այդքանն էլ բավական է:
Չէ որ սա քո սիրելի զբաղմունքն է,
թեման, որը թաց օճառի նման պլստալով
դուրս է նետվում մատներիդ արանքից:
Դու խուսափում ես պարզ վիճակներից –
հեռացնում ես անձրևը,
անհուսության պատերը գիշերվա,
ծերությունը, որը հետապնդում է քեզ բոլոր հայելիներից,
և մենությունը, որն այդպես էլ չհասկացար
ի՞նքն է հետապնդում քեզ, թե`դու նրան…
Բայց դու արագորեն բարձրանում ես երկինք,
ձեռքդ պարզած աստղին… ու երբ հասնես նրան,
երջանկությունից կնվվա հոգիդ`
թակարդի մեջ անհուսորեն փակված…
