Սև կամ սպիտակ աշխարհներ տանող ճանապարհների

շքեղ դարպասների առաջ

մարմարյա ոչխարներ են արածում, և խոտը ծնկահաս

կանաչ է և հյութեղ – ֆլամանդական դպրոցի անանուն

նկարչի հենց նոր ավարտած կտավ,

և ներկը դեռևս չի չորացել: Հրավիրյալների

միայն մեջքերն են երևում, իսկ ընթրիքը  շարունակվում է

խորհրդավոր կիսախավարում ծածկված: Ամենուրեք

մահուդ, դավաճանություն, թանկարժեք քարեր և արծաթ,

և մի վիթխարի կատու, որի խոշոր ու կանաչ աչքերի մեջ,

ինչպես էլ.էներգիայի հաշվիչի էկրանին, կատաղի

պտտվում են թվերը և հասնելով իրենց սահմանին`

ջնջվում են ու նորից սկսում են պտույտն անվերջանալի…

…Ես ահա դիմում եմ Քեզ երևի թե վերջին անգամ,

և ինչքան գեղեցիկ է արձագանքում մայրամուտի

ջրհորի խորքերում` բառը «վերջին»,

ես ահա դիմում եմ Քեզ շքեղ դարպասների առաջ,

դեմքով շրջված դեպի հարավ, ուր, ինչպես ջրի մեջ

նետված շաքար, քիչ-քիչ հյուծվում են բուրգերը

փարավոնների, և ուր` անապատի հարթ ու անծայրածիր

էջի վրա ուղտերի քարավանն է շարվել

ինչպես մեքենագրված մի տող,

հեռու-հեռավոր մի տող, ընդամենը մի տող,

և ընդամենը մի կյանք, դեռևս չչորացած կտավի վրա,

որն ես ապրում եմ երևի թե վերջին անգամ,

իսկ կատվի անթարթ աչքերում կատաղի պտտվում են թվերը

և շուտով, շատ շուտով կհասնեն իրենց սահմանին,

և մատները կկախվեն թուլացած…