Եվ մարդկանց միայն եմքերն են փոխվում,

իսկ հայացքը՝ երբեք:

Մանրամասները փոքր-ինչ խախտված

ահա վերականգնում եմ ես իմ մեջ:

Եվ ամեն օր, երեկոյան ժամը քսանն անց երեսունին

մայրս կանգնում էր կողքիս

և ձեռքերը կրծքին խաչած անխոս նայում էր ինձ,

ասել է թե արդեն պետք է տուն գնալ:

Իսկ հենց նույն այդ ժամին

հնչում էր զինվորական նվագախումբը

և մարդու տալու աղջիկներին շուրջկալ արած

ծնողական զույգերն էին աչալուրջ շրջում փողոցներով՝

աներևույթ ցանցերը միշտ պատրաստ պահած:

Վառվում են լույսերը, և ես թեքվում եմ սեղանին,

իսկ հայացքս սփռոցի զարդանախշերից հոգնած

շրջում եմ ներս,

և ուղեղիս ծալքերում որոնում հեռու գնացող մտքեր:

Օ, իմ քաղաք,

արհեստների աստվածը միշտ էլ բարի աչքով է նայել քեզ,

և քո երկնակամարում անվերջ վխտացել են

թիթեղյա վառարանների  մանկական օրորոցների վտառները:

Օ, շոգ ամառների  ցուրտ ձմեռների քաղաք,

ես հիմա էլ սիրում եմ քո սևտուֆ տների

միհարկ շարանը ուղիղ

և վայրի փայլը հումորիդ, որը տարօրինակ խառնուրդ է

գիշերային կատաղի կատվի  և կոկորդ չանգռող օղու

և չսափրվող քեռիների, որ միշտ սև կոստյումներ էին հագնում:

Իսկ հայացքը, հայացքը միշտ նույնն է մնում,

այն չափազանց բարի է

և միշտ սահում է քո կողքով,

լուսավոր երիզ գծելով օրերի և տարիների մեջ…

Եվ ինչ պայծառությամբ հիշեցիր հանկարծ

խոշորակուրծք մի աղջկա, որին հետամտում էիր անվերջ

անորոշ ու տարտամ տենչանքով՝

մինչ Դոն Կիխոտը կխոցեր հերթական հողմաղացը,

Սամվելը կսպաներ հորը և ապա մորը

և Նյուտոնի գլխին խնձորներ կտեղային…

Իսկ մարդկանց միայն դեմքերն են փոխվում,

այնինչ նա՝ մարդը,

երեխա է մնում միշտ,

չի ծերանում երբեք:

Եվ ամեն օր,

երեկոյան ժամը քսանն անց երեսունին,

վառում լույսերը և թեքվում եմ սեղանին

և օրերի ու տարիների խորքում

որոնում ու գտնում եմ ինձ

և երկար ու անխոս նայում

ձեռքերս կրծքիս խաչած…