Ինձ վաղուց պատմել էին Լառոշել քաղաքի
այս փողոցի մասին;
Հենց այս փողոցի, որի պատուհանները չեն բացվում
նույնիսկ ամենատոթ օրերին, երևի երկյուղում են,
որ հին օրերի հուշերը կլքեն իրենց բնակարանները
և կհեռանան անվերադարձ:
Իսկ ձեր ինչի՞ն են պետք այդ հուշերը,- հարցրեցի
բնակիչներից մեկին, որն անզգուշորեն
հանել էր գլուխը դռնից
միգուցե տեսնելու, թե ինչպիսին են
օտար երկրից եկած մարդիկ,
ովքեր խոսում են օտար լեզուներով:
Ու թեև նա արագորեն փակեց դուռն ու անհետացավ
այդպես էլ ոչ մի բառ չարտասանելով, ես դառնությամբ
հասկացա, որ երրբեք չեմ մոռանալու այդ դեմքը,
երբեք չեմ մոռանալու:
Երբեք:
