Լիճը – ամռան տապին բացված պատուհան,

և զով քամին շոյում է այրվող երեսդ:

Բոբիկ ոտներով քայլիր ավազների վրայով,

նախամարդու նման մերկ և մասուրի պես

մազմզոտ: Իսկ հենց հասնես ջրին, նետվիր

նրա ալիքների մեջ առանց երկմտելու,

նետվիր աչքերդ փակ և ձեռքերդ կրծքիդ

խաչած: Իˉնչ վերին հաճույք` թփրտալ

անսահման զովության մեջ, լողալ, մինչև

որ նվաղեն մկաններդ, և ձեռքերդ ու ոտներդ

անօգնական կախվեն: Եվ երբ դուրս գաս ջրից,

ավազների վրա կանգնես գլուխդ խոնարհած

ներքև – կզգաս հանկարծ,

որ միամիտ ու մաքուր է

հոգիդ նախամարդու պես ու երջանիկ և արդար ես

ինչպես մասուրի թուփ…