Հրեշտակներ չեկան քո հոգին փրկելու

կամ գոնե մարմինդ:

Նրանք ամուր փակեցին առասպելների դռները

և դու ստիպված հավատացիր,

որ գոյություն չունեն նրանք:

Ծովի ընկերությունը քեզ մատուցվեց

որպես հարգանք:

Դու նայեցիր ավազին և մտածեցիր՝

ի՜նչ երկար է ճանապարհդ:

Դու հենց այդպես մտածեցիր նաև

երբ քայլում էիր ծովի երկայնքով:

Հետո ճայերի անտանելի ձայներն հասան քեզ:

Իսկապես ի՞նչ լավ բան կա այդ ամենի մեջ:

Ներիր ինձ, ես արդեն կանոնավոր չեմ սափրվում,

չէ՞ որ դու իմ մասին ավելի մեծ կարծիք ունես:

… Բայց դու ամեն օր

բաց ես թողնում քո լուսամուտները,

որովհետև հաստատ հավատում ես,

որ կգան նրանք

որոնց գոյությանն էլ ես

հաստատ հավատում…