Ոչինչ այնքան աշնանային չէ, որքան տխուր թափորը,
որն հանգուցյալին տանում է որոշակի ուղղությամբ:
Ոչինչ այնքան սովորական չէ, որքան այն տեսարանը,
երբ հանգուցյալն իր բարձունքից մանրադրամ է նետում
միոտանի մուրացկանին, խնդրելով նրան` աղոթել
իր հոգու փրկության համար:
Պիտի ավելացնես գումարը, պիտի շատ ավելացնես,-
նրա ետևից բղավեց մուրացկանը, որը մոտիկից էր
ճանաչում հանգուցյալին… Իսկ շիրմափոսի առջև
դարձյալ նույն` հրաժեշտի խոսքերն էին.- միջազգային
վարկեր, ակցիաներ ու հարկեր, արտասահմանյան
ներդրումներ, կայունացող հարաբերություններ, բուռն
ծափահարություններ… և այս ամենը գերեզման էր իջնում
սգո մեղեդու վշտով պարուրված…
…Քանի դեռ ուշ չէ, ներիր նրա մեղքերը, Տեր, ու թե
հնարավոր է, ընդունիր նրան գոնե քավարան, և
երբեք` դժոխք, զի այնտեղ իսկույն նա կհայտնվի
յուրայինների գրկում – և անմիջապես կծաղկեն այնտեղ
թալան ու կաշառք, կվաճառվեն կարասները խաշվող
հոգիների հետ, ցույց ու միտինգներ ծայր կառնեն
անվերջ և առաջինը նա կպահանջի դրախտը միացնել
քավարանին և ապա, երկուսը միասին` դժոխքին…
Եվ ամենակարևորը, Տեր, կպահանջի Քեզ, այսինքն`
Տեր Աստծուն, ընտրել համընդհանուր, արդար,
թափանցիկ ընտրություններով… Ուրեմն, քանի դեռ
ուշ չէ, լսիր աղոթքն իմ, Ամենակարող, լսիր ողբս
թախանձագին, հեծեծանքս տկար ու անզոր` վերցրու
նրա հոգին, տար քեզ մոտ և աչքդ պահիր վրան,
և մի համբերատար հրեշտակ կարգիր, թող զբաղվի
նրանով, ասենք թող նարդի խաղա` գիշեր ու զօր,
և թող հրեշտակը /զգուշացրու նրան/ չնկատելու տա,
թե այդ սրիկան ինչպես է անվերջ զառ բռնում
և անվերջ խաբում նրան…
