ՀԱՐՍԱՆԻՔ

Պոեզիա > ԵՐԲԵՔ ՉՄԵՌՆԵՍ - ԱՀԱ ԹԵ ԻՆՉ ԿԱՍԵՄ ՔԵԶ

– Տե՞ր ես, որդյակս,- հարցրեց քահանան, մինչ ես

կամրջի եզրին կանգնած մտածում էի` հանե՞մ պիջակս

նետվելուց առաջ, միգուցե վերնաշապիկս էլ հանե՞մ…

– Տեր եմ, հայր սուրբ, անշուշտ տեր եմ,- մտախոհ պատասխանեցի,

վերջնականապես որոշելով հանել ինչ կա, չկա հագիս

և մորեմերկ հեռանալ այս աշխարհից,

այնպես, ինչպես որ մի օր լույս աշխարհ եմ եկել:

– Տե՞ր ես, որդյակս,- շնչակտուր հարցրեց քահանան,

որն ինձ հետ միասին սուրում էր կամրջից ներքև

մենդելսոնյան հանդիսավոր մեղեդու ուղեկցությամբ,

և վայրկյաններ անց բախվելու էինք ասֆալտին,

որը նոր էին փռել ճանապարհին` Լինսի հիմնադրամի միջոցներով:

– Տեր էր,- ուրախացած շշնջաց վերջին պահին

ետ դարձած քահանան ականջին հարսնացուիս,

որն այս էլ քանի տարի է կամրջի վրա կանգնած

սպասում է վերադարձիս:

[sharify]