Երբեք չմտածես կյանքի իմաստի մասին,

հատկապես առավոտյան, արթնանալիս,-

և բավական չէ, որ ոչ մի խելքը գլխին

բացատրություն չես գտնի, այլև կփչանա

տրամադրությունդ, հնարավոր է երկար ժամանակով:

Երբեք չմտածես կյանքի իմաստի մասին

նաև գործի գնալիս, կամ որ նույնն է`վերադառնալիս,

և հեռու մնա այդ թեմայի շուրջ զրուցելուց ծանոթի

կամ մտերիմի հետ, եթե հանդիպես ճանապարհիդ,

և բավական չէ, որ խելքը գլխին ոչ մի բացատրություն

չեք գտնի ու արդարացում գոյությունն այսպես

                                                        քարշ տալու համար,

այլև կփչանա ոչ միայն քո, այլ նաև

ծանոթիդ ու մտերիմիդ տրամադրությունը,

ինչը կարող է փոխանցվել նաև նրանց

բանից անտեղյակ ընտանիքի անդամներին:

Երբեք չմտածես կյանքի իմաստի մասին, երբեք,

մանավանդ թատրոն կամ համերգ գնալիս,

և չփորձես այդ հարցի շուրջ զրույցի մեջ քաշել

արդեն բեմ մտնելու պատրաստվող դերասաններին

կամ

երաժիշտներին` վարագույրը բացվելուց առաջ, վստահ

եղիր, կտապալվեն թե ներկայացումը և թե համերգը,

և հանդիսատեսներն էլ քեզ հետ միասին

փչացած տրամադրությամբ կցրվեն դեսուդեն` այլևս

երբեք միմյանց չտեսնելու վճռականությամբ,

և ինչ իմանաս,

ինչ փորձանքի մեջ կընկնեն խռովված հոգիներով…

Մտածիր ամեն ինչի, բայց երբեք կյանքի իմաստի մասին,

բոլոր եղանակներին և հատկապես աշնանը,

երբ ինչ ուզում ես մտածիր, միևնույն է,

ձմեռ է գալիս բոլոր հարցերին ի պատասխան,

փակիր բոլոր դռներն ու պատուհանները,

բայց ցուրտն արդեն տանն է և կարոտով սպասում է քեզ,

բայց ձյունն արդեն տանն է և քիչ-քիչ ծածկում է քեզ,

ճերմակ վարագույր, որ իջնում դանդաղ

ու փակում է քեզ,

և դու կավարտվես առանց ծափահարությունների`

գորշ ու միապաղաղ ներկայացման պես…